Info

“…… De onderwerpen die hij behandelt zijn niet alleen vaak heel persoonlijk, zijn vrouw en kind of een zelfportret, maar het zijn soms ook beelden, (foto’s, film of reclamebeelden) die hem zelf sterk hebben geraakt, zoals de reeks lithografieën Schmück Mädchen of het oliedoek Auschwitz-Sarajevo of beelden die sterke gevoelens willen oproepen zoals de litho “The kiss” uit 1997 of eenvoudigweg de soms provocerende, soms tedere, soms ongenaakbare poses van de modellen die hij portretteert. Dirk Mutsaerts schildert en tekent heel veel lichamen, veelal vrouwenlichamen. Daarbij vermijdt hij niet alleen elke vorm van objectivering of psychologiseren maar meestal ook iedere vorm van ruimtelijke diepte. Het is alsof hij telkens het lichaam op een tastbare afstand voor de kijker wil plaatsen, of in elk geval de afstand ten opzichte van deze lichamen aftast, wat bij momenten leidt tot hoogst opmerkelijke perspectieven zoals in de beide schilderijen van zijn Chinese of Japanse meisjes. In zijn beelden vertrekt Dirk trouwens niet vaak van een objectieve werkelijkheid om die esthetische te vatten of te doordringen, maar hij wil ons vooral confronteren met zijn subjectieve ervaringen. Zijn kunst is een effect van subjectieve gevoelens, soms rusteloos, heel vaak onbestemd en onbestendig. Men kan zich Dirk heel makkelijk voorstellen als iemand die in vervoering raakt maar precies daardoor niet per se iets wil afmaken of perfectioneren. Hij lijkt mij iemand die zijn eigen rusteloosheid al beeldend wil “nascheppen”…..”

Inleiding Willem De Greef, 22.04.2010. 

“… .. De kleur wordt beperkter, de lijnvorming hoekiger, de samenstelling wordt minder gevuld en de persoonlijke thematiek wordt duidelijker aangezet. Vertrekkend van de materiële en door iedereen waar te nemen vormelijke aspecten zou ik willen stellen dat dit werk uiteindelijk niets te maken heeft met de ogenschijnlijke rust en sereniteit van de maker zelf. Naar mijn gevoel is dit geen vrijblijvend werk maar onderhuids beladen met authentieke erotiek, grote eenzaamheid en voor mij althans een hoekige en niet te miskennen agressiviteit. De nawerking van het contact met het werk van Dirk Mutsaerts en de bezinning hieromtrent, bevestigt mij meer en meer dat het in dit werk gaat om de vertolking van een wezenlijke eenzaamheid, het onmogelijk contact – weze het nu man of vrouw – en de zekerheid, nu reeds, hiervoor geen oplossing te vinden……”